درمان همزمان ارتودنسی و روکش دندان متصل به هم، یکی از مهمترین چالش های پیش روی کسانی است که نیاز به ارتودنسی و روکش دندان دارند. ما در این مقاله سعی داریم به صورت جامع به رایج ترین سوالات در این زمینه پاسخ دهیم از جمله: آیا روکش دندان متصل به هم به درمان ارتودنسی کمک میکند؟ ترکیب درمان ارتودنسی با روکش های متصل به هم، چه مزایا و معایبی دارد؟ کدام یک را اول انجام دهیم بهتر است؟
آیا روکش دندان متصل به هم در درمان ارتودنسی مشکل زا است؟
برای بررسی این سوال که آیا روکش دندان متصل به هم در درمان ارتودنسی مشکل زا است یا خیر لازم است ۴ مورد اساسی توسط متخصص ارتودنسی بررسی شود:
- آیا بیمار در حال حاضر روکش دندان دارد یا خیر؟
- سن بیمار چقدر است؟
- وضعیت پوسیدگی دندان های بیمار چگونه است؟
- هدف بیمار از درمان ارتودنسی چیست؟

اگر بیمار دچار پوسیدگی دندان نیست و سن پایینی دارد، توصیه غالب این است که ابتدا درمان ارتودنسی را انجام دهد سپس دندان تحت درمان روکش قرار گیرد. اما اگر دندان های بیمار به شدت پوسیده هستند ممکن است پزشک معالج ابتدا توصیه به نصب روکش دندان نماید. روکش دندان می تواند از دندان های پوسیده محافظت نماید و مانع شکستگی و تخریب بیشتر آنها حین درمان ارتودنسی گردد.
مشکلات ارتودنسی بر روی روکش دندان متصل به هم
مهمترین چالش ها و مشکلاتی که ممکن است بیمار و متخصص ارتودنسی در ارتباط با این روش درمانی روبرو باشد به ترتیب زیر است:
- چسباندن براکت های ارتودنسی به سطح روکش ها پیچیده تر و سخت تر از چسباندن آنها به مینای دندان است.
- ممکن است براکت های ارتودنسی در طول درمان از روی روکش جدا شود.
- می تواند باعث غیر قابل پیش بینی شدن حرکت دندان ها گردد.
- خطرجداشدن قسمتی از پرسلن روکش و آسیب دیدن انها وجود دارد.
- روکش در طول درمان ممکن است شل یا جدا شود.
- ممکن است انجام بهداشت دهان و دندان را سخت تر نماید.
در ارتودنسی برای درمان به هم ریختگی دندان ها نیاز به ایجاد نیرو در جهات دقیق و مختلف است. روکش دندان متصل به هم مانع چنین کاری می شود چرا که چندین دندان را با اتصال بهم به یک بلوک تبدیل می کند که به اجبار با هم حرکت می کنند. این وضعیت مانع پیش بینی دقیق حرکت دندان ها می گردد و می تواند باعث ایجاد فضا یا تغییر شکل ناخواسته بین دندان ها شود.
همچنین احتمال آسیب یا شکستن روکش هنگام نصب یا برداشتن براکت ها وجود دارد. از سوی دیگر برخی بیماران به دلیل شل یا جدا شدن روکش ها در طول درمان ارتودنسی، نیاز به نصب دوباره براکت یا باندینگ ها پیدا می کنند.
روکش دندان متصل به هم بهتر است یا روکش تک
استفاد از روکش دندان متصل به هم در درمان ارتودنسی برای حفاظت از دندان های پوسیده می تواند موثر باشد. اما محدودیت حرکتی بسیار بیشتری ایجاد می نماید. به علاوه روکش های تکی ضمن محافظت از دندان های ضعیف، محدودیت حرکتی کمتری ایجاد می کنند. در نتیجه اولویت در این زمینه با نصب روکش های تکی است. مگر اینکه چندین دندان پوسیده در کنار هم قرار داشته یا به دلیل داشتن دندان افتاده فاصله زیادی بین آنها ایجاد شده باشد.
بهترین راه حل ارتودنسی با روکش دندان
اگر بیمار دارای دندان های پوسیده است که نیاز به محافظت در حین ارتودنسی دارند بهتر است از روکش های تکی موقتی استفاده نماید. در این حالت می توان با امنیت بیشتری به اصلاح ناهنجاری های دندانی پرداخت. برای این کار به همکاری تیمی بین ارتودنتیست و دندان پزشک ترمیمی نیاز است، تا نوع روکش و حرکت دندان ها به گونه ای انتخاب و تنظیم شود که نتیجه نهایی کاربردی و زیبا باشد.
اگر بیمار قبل از ارتودنسی اقدام به نصب روکش دندان متصل به هم کرده باشد چند حالت پیش می آید. اگر روکش ها قدیمی باشند و دارای لب پریدگی و یا پوسیدگی در زیر روکش وجود داشته باشد، معمولا توصیه می شود که برداشته شوند. سپس روکش جدید نصب گردد.
اما اگر روکش ها جدید باشند و مشکل خاصی نباشد می توان آنها را حفظ نمود. اگر ناهنجاری های دندانی شدید باشد، به گونه ای که روکش های متصل به هم یک مانع جدی برای درمان کامل ارتودنسی باشند بهتر است قبل از شروع درمان برداشته شوند.
جمع بندی
روکش دندان متصل به هم در ارتودنسی تحت شرایط خاص می تواند کمک کند، ولی اغلب محدودیت حرکتی جدی برای تنظیم دقیق دندان ها ایجاد می نماید. توصیه می شود روکش دندان ها قبل از درمان ارتودنسی به صورت تک تک شود و در نهایت بعد از انجام درمان ارتودنسی در صورت نیاز روکش متصل به هم نصب شود. بنابراین برای تقویت ساختاری و محافظت از دندان های ضعیف یا آسیب دیده حین ارتودنسی بهتر است از روکش های تکی استفاده گردد و بعد از درمان ارتودنسی آنها را با روکش های متصل به هم جایگزین نمود.