امروزه، ارتودنسی تنها برای کودکان و نوجوانان نمی باشد. در دو دهه اخیر، بزرگسالان زیادی برای تصحیح مال اکلوژن به متخصص مراجعه کرده اند. بزرگسالان معمولا بیماران فوق العاده ایی هستند زیرا همکاری مناسبی دارند، بهداشت را رعایت می کنند، در جلسات درمانی شرکت می کنند، و قدر دان زحمات پزشکان می باشند. هرچند ممکن است بزرگسالان مشکلاتی متفاوت از کجی دندان ها و مشکلات فکی داشته باشند که می تواند درمان ارتودنسی آن ها دشوارتر سازد. در حالیکه در کودکان و نوجوانان دنتیشن سالم تر، دندان های ترمیم شده کم تر، و لثه سالم تری دارند. بزرگسالان معمولا دارای تعداد بیشتری دندان ترمیم شده، ترمیم های fail شده، فضا های بدون دندان، مشکلات در استخوان لثه، ناهماهنگی در سطح gingiva و دندان hopeless می باشند که درمان ارتودنسی را دشوارتر می کند. در گذشته متخصص ارتودنسی به تنهایی تمام تصمیمات در طرح درمان کودکان و نوجوانان را می گرفت. هرچند در بزرگسالانی که درمان آن ها دشوار است، یک تیم شامل متخصص ارتودنسی، جراح فک و صورت، متخصص پریو، متخصص اندو، و متخصص ترمیمی می بایست با همکاری یکدیگر برای درمان بیمار تصمیم گیری کنند.
در این فصل سعی شده است به مشکلاتی که هنگام درمان بیماران به روش بین رشته ایی با آن مواجه می شویم پرداخت و با عنوان کردن 10 رهنمود به تسهیل روابط بین متخصص ارتودنسی با متخصص پریو و متخصص ترمیمی پرداخت.
ایجاد اهداف درمانی واقع گرایانه
اولین قدم در درمان دندانی تعیین اهداف درمانی می باشد. اگر اهداف درمانی پیش از شروع درمان به درستی مشخص نشده باشند نتیجه نهایی مطلوب حاصل نخواهد شد. در بیماران نوجوانی که فاقد دندان ترمیم شده و دنتیشن عالی می باشند می توان در پی اهداف ایده آل ارتودنسی و زیبایی بود. معمولا متخصصین ارتودنسی به اشتباه سعی می کنند بیماران بزرگسال را نیز با همین ذهنیت درمان کنند. اما اهداف ایده آل گرایانه ممکن است برای بزرگسالان مناسب نباشد. و اهداف درمانی آن ها می بایست از لحاظ اقتصادی، اکلوزالی، پریودونتال، و ترمیمی واقع گرایانه باشد.
اگر بیمار بزرگسال فاقد چندین دندان باشد، فضاهای ایجاد شده توسط درمان ارتودنسی پس از باز کردن دستگاه ها ثابت می بایست ترمیم شوند. روش های متفاوتی برای ترمیم دندان های غایب وجود دارد که از نظر هزینه با یکدیگر متفاوت می باشند. بعلاوه، در هر یک از روش ها تفاوتهای اندکی در محل قرار گرفتن دندان ها وجود دارد. بنابراین تیم درمانی می بایست طرح درمانی ارائه دهد که هم از نظر اجرا و هم اقتصادی منطقی باشد. اگر توان اقتصادی بیمار در طرح درمان مدنظر قرار نگیرد، پس از اتمام درمان ارتودنسی بیمار درمان ترمیمی را ادامه نخواهد داد.
در بیماران جوان داشتن اهداف درمانی ایده آل مانند رابطه کلاس I کانین ها، و اورجت و اوربایت نرمال از اهمیت زیادی برخوردار می باشد. اما می بایست درنظر داشت که هنگام درمان بیماران جوان متخصص ارتودنسی فاقد دو اطلاعات مهم می باشد: (1)
به علت سن کم بیمار فاقد تاریخچه اکلوزال می باشد و (2) متخصص ارتودنسی متاسفانه نمی تواند مشکلاتی که بیمار در طول زندگی خود با آن ها مواجه خواهد شد را پیش بینی کند. بنابراین در این شرایط متخصص ارتودنسی سعی می کند ایده آل ترین اکلوژن را به دست آورد. هرچند، در بیماران بزرگسال، متخصص ارتودنسی معمولا از مهمترین اطلاعات بیمار چشم پوشی می کند: تاریخچه دندانی بیمار. آیا بیمار دارای رفتارهای پارافانکشنال طبیعی و یا دارای دندان های ترمیم شده، شکسته، ساییده شده، و یا علائم دیگری که نشان دهد اکلوژن نیاز به تغییر دارد می باشد یا خیر؟ در تمامی بزرگسالان نیازی نیست که اکلوژن به حالت ایده آل تصحیح شود. (شکل 1-26) در بیماران بزرگسال تاریخچه دندانی و نیازهای ترمیمی بیمار نقش مهم تری را در تعیین اکلوژن نهایی ایفا می کنند. به عنوان مثال در بزرگسالانی که تداخل اکلوزال و انحراف مندیبل ندارند نیازی به تصحیح کراس بایت خلفی نمی باشد. (شکل 3-26)
اگر بیمار تعداد زیادی دندان غایب داشته باشد، دنبال کردن اهداف ایده آل گرایانه منطقی به نظر نمی رسد. دستیابی به اکلوژن ایده آل کلاس I در بیماری ممکن است که دارای دنتیشن کامل و بدون ترمیم و ساییدگی می باشد. هرچند اگر بیمار دارای چندین دندان غایب باشد و نیاز به ترمیم دندان ها باشد، دنبال کردن اهداف واقع گرایانه منطقی تر می باشد. به عنوان مثال حتی ممکن است پس از درمان ارتودنسی متخصص ترمیمی پیشنهاد دهد که اکلوژن کلاس I بیمار تغییر کند تا ترمیم دندان ها ساده تر شود. (شکل 4-26) متخصص ارتودنسی هنگام درمان می بایست این تغییرات احتمالی را در نظر گیرد.
یک درمان شایع در کودکان align کردن marginal ridge دندان های خلفی می باشد تا رابطه عمودی مناسب بین دندان های خلفی فک بالا و پایین به دست آید. در بیمار نوجوانی که دارای دنتیشن و لثه سالم می باشند، Align کردن marginal ridge به تصحیح نقاط تماس دندان های خلفی نیز کمک می کند. اما در بیماران بزرگسال که استخوان تحلیل رفته است و دندان های خلفی دارای سایش می باشند، از marginal ridge برای تعیین موقعیت دندان های خلفی نمی توان استفاده کرد. در این بیماران اهداف پریودنتال بر اهداف اکلوزال ارجحیت دارد. نقش متخصص ارتودنسی در درمان بیماران دارای مشکلات پریودنتال level کردن استخوان ها می باشد. که ممکن است شامل تغییر شکل دادن دندان های خلفی باشد تا تماس مناسب اکلوزال به دست آید. اما باز هم بسیاری از این دندان ها پس از درمان ارتودنسی نیاز به ترمیم خواهند داشت.
لینک دانلود رابطه بین ارتودنسی با پریودانتیکس و دندانپزشکی ترمیمی فصل 26 انتشارات آرتین طب