وجود فاصله در بین دندانها

در این نوع ناهنجاری معمولاً فک بزرگ از پدر و دندانهای کوچک از مادر به ارث گرفته می شوند. در این صورت به علت کوچکی دندان ها و به دلیل فضای اضافه موجود در قوس فکی، بین دندان ها فاصله می افتد. از عوامل دیگری که باعث ایجاد فاصله در بین دندانها می باشد، می توان به نهفتگی یک یا تعدادی از دندان ها، فقدان یک یا تعدادی از دندان ها، بیرون زدگی دندانهای قدامی، بزرگ بودن زبان و غیره اشاره کرد. وجود فاصله بین دندان ها باعث تحلیل لثه، ایجاد جرم روی دندانها، گیر مواد غذایی در بین دندان ها، کاهش بازدهی عملکرد دندان ها و عدم زیبایی می گردد که نیاز به درمان دارد. معمولاً فاصله بین دندان ها می بایست به روش ارتودنسی ثابت درمان گردد ولی اگر بیمار دارای مشکل فکی هم باشد می بایست در ابتدا مشکل فکی بیمار تصحیح گردد و بعد از تصحیح فکین که حتماً باید قبل از بلوغ انجام شود می بایست با درمان های ثابت ارتودنسی فواصل بین دندان ها را بست در بعضی بیماران به علت فقدان یک یا دو دندان ممکن است بین دندان ها فاصله وجود داشته باشد در این موارد 2 راه درمانی براساس شرایط بیمار وجود دارد.

یکی اینکه می توان دندان های عقب را به سمت جلو آورد و فضای دندان های قدامی را با به جلو آوردن دندان های عقب بست که اگر شرایط بیمار همچنین اجازه ای را بدهد می بایست این روش درمانی انجام شود که به آن Space closure می گویند. این روش بهترین درمان است و در اکثر موارد ترجیح داده می شود که از این روش استفاده شود. زیرا فضای دندان خالی با دندان های خود بیمار پر می شود و هیچ ایمپلنت و به عبارت دیگر جسم خارجی در دهان بیمار قرار نمی گیرد. در غیر این صورت می بایست به جای فضای دندان های غایب ایمپلنت Implant قرار داد. در اکثر موارد توافق برای بستن فضای غایب وجود دارد تا این که برای بیمار ایمپلنت Implant قرار داده شود ولیکن طرح درمان نهایی بایستی براساس شرایط بیمار، وجود و یا عدم وجود شلوغی دندانها، نمای نیمرخ بیمار، میزان بیرون زدگی دندان های قدامی و تصاویر رادیوگرافی استوار باشد.

روش های بستن فاصله بین دندان ها

برای بستن فاصله بین دندان ها باید به یک متخصص ارتودنسی مراجعه کنید. در معاینه ارتودنسی علت وجود فاصله بین دندان ها بررسی و مشخص می شود. سپس بر اساس علت بروز این عارضه روش درمانی مناسب توسط ارتودنتیست پیشنهاد می شود.

در صورتی که این فاصله بر اثر عادات غلط به وجود آمده است اولین قدم برای درمان ترک این عادات است.  سپس درمان های ارتودنسی و دندانپزشکی به کمک بیمار می آید تا فاصله بین دندان ها بسته شود.

برخی از بیماران دارای فاصله کمی در بین دندان ها می باشند. این دسته از ناهنجاری ها را می توان هم با ارتودنسی ثابت و هم ارتودنسی متحرک مانند اینویزیلاین درمان کرد. برای بزرگسالانی که فاصله بین دندان ها جزئی است، استفاده از ارتودنسی اینویزیلاین بسیار خوشایند است. زیرا این نوع از ارتودنسی جلب توجه نمی کند و مزاحمی برای زندگی و معاشرت های روزمره بیمار نمی باشد. بیمار در مواقع لزوم می تواند ارتودنسی متحرک نامرئی را از دهان خود خارج کند و دوباره آنها را روی دندان ها بگذارد. دقت کنید که استفاده منظم از ارتودنسی متحرک با کاهش طول درمان ارتودنسی ارتباط مستقیم دارد. استفاده منظم از ارتودنسی متحرک یعنی این که دائم دستگاه ارتودنسی را بر روی دندان ها داشته باشید و فقط در هنگام خوردن و آشامیدن آنها را از دهان خارج کنید.

روش دوم و البته سریعتر، استفاده از ارتودنسی ثابت است. علت سریع بودن آن هم مشخص است. ارتودنسی ثابت دائم روی دندان ها قرار دارد و هیچ وقفه ای در اعمال فشار بر روی دندان ها نمی افتد. بدین ترتیب درمان با ارتودنسی ثابت سریعتر و منظم تر پیش می رود.  البته مراجعه منظم به متخصص ارتودنسی معالج در تسریع روند بهبودی بسیار موثر است. در مواقعی که فاصله بین دندان ها جزئی است، طول درمان ارتودنسی و بستن فاصله بین دندان ها حدودا 6 ماه طول می کشد.

در برخی مواقع فاصله بین دندان ها بسیار زیاد است. معمولا این دسته از بیماران یک یا چند دندان را از دست داده اند.  متخصص ارتودنسی به این دسته از بیماران که دچار فاصله بین دندانی شدید هستند پیشنهاد می کند که از درمان ارتودنسی و کاشت دندان استفاده کنند. روش کار به این شکل است که فاصله بین دندان ها با درمان ارتودنسی تنظیم می شود و موقعیت برای کاشت دندان جدید مهیا می شود. سپس متخصص ارتودنسی اقدام به کاشت دندان در جایگاه مناسب می کند و فاصله بین دندان ها به طور اصولی بسته می شود. در مواقعی که فاصله بین دندان ها به علت ناهنجاری دندان نهفته بروز کرده باشد، بستن این فاصله با درمان ارتودنسی ثابت انجام می شود.

نباید های بستن فاصله بین دندان ها

در برخی مواقع مشاهده می شود که بیماران اقدام به درمان یک جلسه ای بستن فاصله بین دندان ها می کنند. بدین ترتیب که دندان های طبیعی و سالم تراش می خورد و دندانپزشک با ونیر و یا لمینیت دندان ها را بزرگ می کند. با بزرگ شدن دندان ها فاصله بین دندان ها نیز بسته می شود. اما دو اشکال اساسی به این روش درمان وارد است:

• برای گذاشتن ونیر و لمینیت بر روی دندان ها لازم است که دندانپزشک مینای سالم دندان را تراش دهد. طول عمر موادی که بر روی دندان ها گذاشته می شود محدود است. بدین ترتیب بیمار در آینده درگیر ترمیم و تعویض این مواد خواهد بود. هر چند که بیمار برای صرفه جویی در وقت اقدام به درمان یک جلسه ای کرده است. اما در آینده متحمل صرف هزینه و وقت زیادی خواهد شد. به علاوه دندان های طبیعی و سالم خود را از دست داده است و بازگشتی برای حالت اولیه وجود ندارد.
• دندان هایی که بدون در نظر گرفتن موقعیت اسکلت فک و صورت بزرگ می شوند باعث به هم خوردن تناسب بین دندان و فک می گردد و باعث بروز عدم هماهنگی بین فک و دندان می شوند.

سوالات متداول وجود فاصله در بین دندانها