بسیاری از بیمارانی که دندان های غایب یا میسینگ دارند با توجه به فاصله موجود بین دندان های خود، این سوال برایشان پیش می آید که فاصله زمانی بین درمان ایمپلنت و ارتودنسی چقدر است؟ و اینکه آیا ابتدا باید درمان ارتودنسی را انجام دهند یا بدون تأمل و انجام درمان خاصی می توانند سریعا برای کاشت ایمپلنت دندان مراجعه کنند؟ اگر برای شما هم چنین سوالاتی پیش آمده است با همراه باشید تا پاسخ صحیح و مناسب را دریافت کنید.
متخصصان ارتودنسی به طور معمول با در نظر گرفتن شرایط قرارگیری دندان ها، سعی می کنند تا بهترین و مناسب ترین درمان را برای بیماران در نظر بگیرند. یک متخصص ارتودنسی باتجربه و ماهر معمولا ترجیح می دهد تا ابتدا با درمان ارتودنسی فاصله بین دندان ها را از میان ببرد. سپس با توجه به فضای خالی موجود که در انتهای فک به وجود می آید تصمیم گیری برای کاشت و قرارگیری ایمپلنت انجام خواهد شد.
توجه به کاشت ایمپلنت
از آنجایی که ایمپلنت جزو درمان های ثابت به شمار می رود و بعد از کاشت آن امکان هیچگونه تغییری در موقعیت دندان ها وجود نخواهد داشت، لذا ابتدا باید توسط درمان ارتودنسی به جابجایی و قرارگیری دندان ها در موقعیت اصلی آن ها کمک کرد و بعد به کاشت ایمپلنت پرداخت. با جوش خوردن ایمپلنت به استخوان فک امکان تغییر وضعیت دندان ها وجود ندارد و براکت های ارتودنسی هیچ تأثیری بر روی جابجایی دندان ایمپلنت شده ندارند.
کدام راهکار برای رعایت فاصله زمانی بین درمان ایمپلنت و ارتودنسی مناسب است؟
بعضی از بیماران در فک بالای خود دو دندان شماره دو را ندارند و به عبارتی این دندان ها غایب یا میسینگ هستند. در این صورت دو راهکار برای درمان وجود دارد. راهکار اول اینکه باید فضای کافی برای دندان ها باز شود و با استفاده از ایمپلنت، به جای دندان های غایب دندانی به نام ایمپلنت در هر دو سو کار گذاشته شود. اما این راهکار زیاد پسندیده نیست و بهتر است که متخصص ارتودنسی زیاد دنبال این طرح درمان نباشد که دو دندان ایمپلنت را برای بیمار کار بگذارد.
ایمپلنت یک جسم خارجی است و به عنوان دندان مصنوعی به کار برده می شود. هنگامی که به آینده طولانی مدت بیمار نگاه می شود و او دو دندان ایمپلنت دارد باید توجه کرد که رنگ ایمپلنت ممکن است تغییر کند، لثه زیر آن دیده می شود و مشکلات لثه ای به وجود خواهد آمد. در نتیجه اینکه با توجه به هزینه ای که می تواند برای بیمار داشته باشد، مهم اینست که سلامت و زیبایی بیمار تأمین نخواهد شد. چرا که هنگامی که بیمار لبخند می زند فلز زیر ایمپلنت دیده خواهد شد و این بر زیبایی لبخند تأثیر قابل توجهی خواهد گذاشت. اگر ایمپلنت برای دندان های عقب بود شاید مسأله زیبایی پیش نمی آمد چون دندانهای خلفی دید زیادی ندارد اما برای دندان های جلو، حفظ زیبایی دندان اهمیت بیشتری دارد.
راهکار دوم اینست که با استفاده از ارتودنسی فضای بین دندان ها پر شود. مزیت این روش اینست که هرچه باشد از دو دندان مصنوعی استفاده نمی شود. طبق این شیوه دندان ها به مرور بهم نزدیک می شوند و فضای دندان های میسینگ یا غایب پر خواهد شد. در پایان متخصص ارتودنسی با در نظر گرفتن فضای باقی مانده در انتهای فک، در صورت نیاز و موجود بودن فضای زیاد از ایمپلنت استفاده خواهد کرد.
رعایت فاصله زمانی بین درمان ایمپلنت و ارتودنسی و کمک به سلامت دندان ها
تغییراتی که در روش ذکر شده حاصل می شود برای حفظ سلامت محیط دهان، دندان ها و لثه ها بسیار بااهمیت است. لذا افرادی که با چنین ناهنجاری هایی روبرو هستند بهتر است ابتدا با یک متخصص ارتودنسی باتجربه مشورت کنند. وی می تواند برنامه درمانی شما را به گونه ای تنظیم کند که هیچکدام از درمان هایی که به آن نیاز دارید تداخلی با هم نداشته و سلامت دندان ها به خطر نیفتد.. باید دانست که ابتدا باید ارتودنسی و سپس ایمپلنت انجام شود. از سوی دیگر تشخیص این موضوع که کدام دستگاه ارتودنسی باید به کار گرفته شوند و اولویت اجرای آن ها چگونه است تنها با تشخیص مناسب و به جای یک متخصص ارتودنسی امکان پذیر است. فراموش نکنید که رعایت فاصله زمانی بین درمان ایمپلنت و ارتودنسی موجب می شود تا درمان نتیجه بسیار خوبی داشته باشد.