در سال های اخیر تمایل به ارایه طرح درمان هایی که باعث تغییرات سریع صورتی می گردد افزایش داشته است.در روش Surgery First (SF) درمان ارتودنسی قبل از جراحی به طور کامل حذف می گردد و فکین در حین جراحی در موقعیت مطلوب قرار می گیرند و پس از جراحی درمان ارتودنسی انجام می شود. قدم گذاشتن در این روش می بایست محتاطانه صورت گیرد. حتی یک ارتودنتیست و جراح حرفه ایی لزوما به سادگی نمی تواند روابط اکلوزال مورد نیاز برای دست یابی به فانکشن مطلوب و چهره زیبا را شناسایی کند. این امر نشان می دهد که به چه علت اکثر ارتودنتیست ها تمایل به انجام ارتودنسی قبل از جراحی دارند. تصور بر این است که اکلوژن پایدار پس از جراحی مانع عود ناهنجاری خواهد شد.
ورود دستگاه های انکوریج موقت (TAD) پیشرفت بزرگی را در حرکت های دندانی با خود به ارمغان آورده است. سیستم های انکوریج اسکلتی (SAS) که در آن ها از مینی پلیت تیتانیوم جهت کنترل حرکت دندانی استفاده میشود، نشان داده اند که می توان حرکت های 3 بعدی دندانی و یا کل دنتیشن را بدون نیاز به کشیدن دندان انجام داد.
استفاده از SAS در روش درمان SF برای اولین بار در سال 2003 در دانشگاه TohoKu در Sendai ژاپن مطرح گردید. به همین دلیل به این روش متمایز Sendai SF نیز گفته می شود. در این روش در ابتدا جراحی به منظور تصحیح ناهنجاری صورت می گیرد سپس مینی پلیتهای SAS در هنگام جراحی در فک بیمار قرار داده می شوند که هدف تصحیح مشکلات دنتوآلوئولار پس از جراحی و تامین فانکشن و زیبایی مطلوب می باشد. هدف اصلی Sendai SF دستیابی به نتایج مشابه روش های مرسوم درمانی با استفاده از پیش بینی نتایج حاصل از تصحیح ارتودنسی و جراحی می باشد.
در این فصل روش درمانی Sendai SF در چهار بیمار با جزییات نشان داده شده است.
شکل 1-22: تصاویر قبل از درمان یک بیمار 37 ساله با فک پایین جلوزده، صورت کشیده، رابطه دندانی کلاس III، کراس بایت قدامی، اپن بایت و دندان های قدامی عقب رفته.
پروتکل جراحی SENDAI FIRST:
این پروتکل شامل 15 مرحله می باشد. (جدول 1-22) این 15 مرحله دارای 4 مرحله اصلی می باشد که در زیر به صورت کامل به همراه تصاویر توضیح داده شده است.
مرحله 1: تشخیص (تعیین اهداف درمانی)
در روش درمانی Sendai SF اهداف درمانی در ابتدای درمان تعیین می گردند. بدین منظور، مشکل هر بیمار به صورت جداگانه بررسی و آنالیز می گردد. در اینجا به بررسی یک خانم 37 ساله با جلوزدگی فک پایین، صورت کشیده و نامتقارن، اپن بایت قدامی open bite، و عقب رفتگی قابل توجه دندان های قدامی فک پایین می پردازیم. (شکل 1-22) سفالوگرام قدامی خلفی نشان داد که بیمار دارای انحراف واضح فک پایین می باشد. آنالیز سفالومتری بیمار توسط 5 روش متفاوت انجام شد: 1- آنالیز تمپلیت سفالومتری CDS8 2- آنالیز McNamara برای یافتن نقاط A و B 3- زاویه ANB 4- آنالیز Wits appraisal9 و 5- آنالیز Harvold (شکل 2-22) نتایج آنالیزها نشان داد که بیمار دارای جلوزدگی فک پایین و افزایش ارتفاع تحتانی صورت به علت افزایش قسمت خلفی ماگزیلا می باشد. یافته های سفالومتریک نشان داد که بیمار نیاز به جراحی جهت عقب بردن فک پایین و کاهش ارتفاع تحتانی صورت دارد. طرح درمان بیمار بر اساس یافته های سفالومتریک مشخص گردید. (شکل 3-22) میزان عقب بردن فک پایین و مقدار decompensation در دندانهای قدامی فک پایین نیز محاسبه گردید. پیش بینی شد که بیمار نیاز به 10 میلی متر عقب بردن فک پایین خواهد داشت تا روابط کلاس III او به کلاس II اپن بایت تبدیل شود. در ارتودنسی پس از جراحی، بیمار نیاز به 3 میلی متر اینتروژن دندان های خلفی فک بالا و 5 میلی متر جلو آوردن دندان های قدامی فک پایین برای دستیابی به decompensation دندان های قدامی پایین و رسیدن به رابطه مطلوب کلاس I خواهد داشت.
لینک دانلود روش Surgery First روش های نوین جراحی ارتودنسی فصل 22 انتشارات آرتین طب