مکانیک های بیولوژیک حرکت ارتودنتیک دندان فصل5 قسمت10

افزایش بیولوژیک بلوغ استخوان، یا حذف تجزیه ی آن توسط استئوکلاست ها، می تواند پایه ای احتمالی برای بهبود ثبات پس از درمان را فراهم سازد. در واقع در مطالعه ای اخیر،⁴⁷ تجویز موضعی RANKL decoy ligand، و OPG منجر به مهار ریلاپس پس از درمان ارتودنسی در یک مدل حیوانی از حرکت ارتودنتیک دندان شد. تزریقات OPG نیز ریلاپس متعاقب درمان ارتودنسی را از 63% از میزان کل حرکت دندان در موش های گروه کنترل، به 24% در حیواناتی که OPG را 24 روز پس از برداشتن دستگاه دریافت می کردند، کاهش دادند. از نظر هیستولوژیک، استخوان و بافت پریودنتال اطراف دندان در روز هشتم پس از تجویز OPG طبیعی به نظر می رسید؛ در حالیکه، در گروه کنترل 24 روز بعد از حرکت دندان تنها قسمتی از بهبود بافتی رخ داده بود. اندازه های کمّی حاصل از توموگرافی میکروکامپیوتری در حیوانات تحت درمان با OPG کاملاً به سطوح قبل از درمان رسیده بود؛ در حالیکه این پارامترها 24 روز پس از درمان ارتودنتیک گروه کنترل، یا به طور ناقصی بهبود یافته بودند، یا اصلاً بهبودی نشان نداده بوند. کاهش قابل توجه در ریلاپس متعاقب درمان ارتودنسی با تجویز موضعی OPG، بیانگر آن است که استئوکلاستها برای بلوغ استخوان متعاقب حرکت دندان ضروری هستند؛ و به احتمال استفاده فارماکولوژی از OPG یا سایر مهارکننده های RANKL برای retention ارتودنسی نیز اشاره دارد.

عواملی که در بالا ذکر شده اند، عوامل داخلی (intrinsic) ریلاپس ارتودنتیک هستند که با ساختارPDL حمایت کننده  ی مجاور دندان و استخوان آلوئولار احاطه کننده ی دندانها مرتبط هستند. این عوامل ریلاپس باید از عوامل خارجی (extrinsic) هم چون تداوم رشد اسکلت جمجمه و صورت، نیروهای خارجی از سمت عضلات صورت و تماسهای اکلوزال در هم جفت شده (occlusal interdigitation)، تمایز داده شوند.

علی رغم مطالعات متعدد تعیین کننده ی تمام متغیرها و عوامل شرکت کننده در ریلاپس ارتودنتیک، درجه ی retention پس از درمان کروادینگ قدامی هم چنان غیر قابل پیش بینی و متغیر باقی مانده است؛ و هیچ یک از متغیرهای قبل از درمان که حاصل یافته های بالینی، کست ها یا رادیوگرافی های سفالومتری قبل و بعد درمان هستند، عوامل پیش بینی کننده ی مفیدی نیستند.

کاربردهای آینده ی اصول بیولوژیک در درمان ارتودنتیک

انتظار می رود که اصول جمع آوری شده از بیولوژی ملکولی و مهندسی بافت در آینده مبدل به بخشی از روند درمانی مورد استفاده در درمان ارتودنسی شود. این پارادایم درمان ارتودنسی، می تواند شامل تحویل عوامل bioactive در ترکیب با بیومکانیک های متداول باشد. پیش از این عوامل متعددی که دارای فعالیت های قابل توجه در تسریع یا پیش گیری از حرکت دندانی هستند وجود داشته و حقیقتاً هم قادر به تنظیم حرکت دندان در مدل های حیوانی بوده اند (جدول 1-5). برای مثال، کاربرد موضعی عوامل کلسیوتروپیک یا استئوکلاستیک، اثرات قابل توجهی در دینامیک ریمادلینگ موضعی استخوان داشته و می تواند به منظور تسهیل حرکت دندان (هم چون در موارد retraction کانین های به فضاهای extraction)،^61،62 مقاومت در برابر حرکت دندان (در موارد دارای نیاز بالا به انکورج) ⁴⁶ و یا افزایش retention ⁴⁷ به کار رود. ترکیب دانش روز افزون از مکانیسم های بیولوژیک در حرکت ارتودنتیک دندان، همراه با سیستم های هوشمند تجویز موضعی دارو، استفاده از این بیومکانیک ها را در درمان ارتودنسی تسهیل خواهد نمود. اطلاعات مربوط به اثر و امنیت و هم چنین نحوه تجویز آنها در چارچوب درمان ارتودنسی، آماده ی ارائه شدن هستند.

پیشرفت های موجود در تکنولوژی ارزیابی بیولوژی نیز قادر به تسهیل تشخیص های بیولوژیک، و کنترل turnover و متابولیسم های استخوانی و نشانگر های تحلیل ریشه، هستند. پیش از این محققین پزشکی نیز برای برقراری روابط بین نشانگرهای بیوشیمیایی ریمادلینگ استخوان (مثل استئوکلسین، آلکالاین فسفاتاز، و پروکلاژن I) و سرعت متابولیک turnover استخوانی در نمونه های بالینی، تلاش کرده اند.¹⁰² با این وجود، ارتباط و تفسیر نتایج توسط متغیرهای قابل ملاحظه ای از جمله سن، مرحله ی بلوغ، سرعت رشد، افزایش مواد معدنی، تنظیم هورمونی، وضعیت تغذیه و متغیرهای circadian پیچیده می گردد. با این وجود، پیشرفت سریع در ایجاد آزمون های دقیقتر و اختصاصی تر و هم چنین اکتشافات اخیر نشانگرهای متابولیک استخوانی اختصاصی تر، امکان ارزیابی turnover استخوان و ریشه را در آینده ی نزدیک مبدل به واقعیت می سازند.^{74-76، 92،103}

لینک دانلود مکانیک های بیولوژیک حرکت ارتودنتیک دندان فصل5 قسمت10 انتشارات آرتین طب