سیستم انکوریج اسکلتی فصل 20

انکوریج همیشه یکی از مشکلات در درمان ها ارتودنسی بوده است زیرا دندان ها، حتی مولرها، هنگام وارد کردن نیرو از جای خود حرکت می کنند. به همین دلیل در بیمارانی که نیاز به استفاده از انکوریج زیاد دارند از هدگیر (headgear) استفاده می شود. اما استفاده از دستگاه های خارج دهانی محدودیت های بسیاری دارند و احتیاج به همکاری بسیار خوب بیمار دارند.

همچنین جراحان فک و صورت یافته اند که در intermaxillary fixation پس از جراحی، دندان ها برای استفاده به عنوان انکوریج مناسب نمی باشند. به همین دلیل جراحان انکوریج اسکلتی را به جای انکوریج دندانی پیشنهاد کردند. دندان ها و استخوان فک بالا توسط وایر به خار قدامی بینی (ANS)، infraorbital rim، و قوس زایگوماتیک متصل می شدند. دندان های فک پایین توسط وایرهایی که از نواحی قدامی و خلفی  به دور فک پایین پیچیده شده بودند انکور می شدند.

در سال 1983، Creekmore و Eklund ¹ درمان موفق یک بیمار دیپ بایت با استفاده از قرار دادن پیچ ویتالیوم در استخوان زیر ANS برای اینترود کردن انسیزورهای فک بالا را گزارش کردند. این اولین گزارش از استفاده از انکوریج اسکلتی برای حرکت دادن دندان ها می باشد. مورد دوم در سال 1985 توسط Fitzpatrick و Jenner ² گزارش شد. آن ها با قرار دادن یک plate در ریموس و وایرهای الاستیک مولرهای فک پایین را به عقب tip کردند.

تیم تحقیقاتی ما متوجه شد که مینی پلیت های تیتانیومی به طور کامل در جراحی فک و صورت از لحاظ زیست سازگاری مورد مطالعه و ازریابی قرار گرفته اند؛ بنابراین در سال 1992 تیم تحقیقی ما برای اولین بار از سیستم انکوریج اسکلتی (SAS) با استفاده از مینی پلیت های تیتانیومی³ استفاده کرد و از آن زمان استفاده از SAS تبدیل به روشی متداول در درمان های ارتودنسی شده است.

فواید و معایب SAS در جدول های 1-20 و 2-20 لیست شده اند.

در این فصل SAS توضیح داده می شود و یک بیمار که با استفاده از SAS درمان شده است مطرح می گردد.

پلیت های انکور جدید در ارتودنسی:

از آنجاییکه، مینی پلیت های تیتانیومی osteosynthesis لزوما برای درمان های ارتودنسی طراحی نشده اند، دارای کاستی های زیر می باشند:

• شکل مینی پلیت برای وارد کردن نیروی ارتودنسی مناسب نمی باشد.
• سطح بازویی که وارد mucoperiosteum می شود سند بلاست نشده است و تمیز کردن آن دشوار می باشد.
• اندازه مینی پلیت نسبتا بزرگ و ضخیم می باشد.

به منظور رفع این مشکلات تیم تحقیقاتی ما پلیت های جدید ارتودنسی را طراحی کرد. ⁴

مشخصات:

شکل 1-20 پلیت جدید طراحی شده که نام آن SMAP (پلیت انکوریج بسیار کوچک- Super Mini Anchor Plate) گذارده شده است را نشان می دهد. این پلیت ها با تیتانیوم خالص ساخته می شوند که برای osseointegration و integration با بافت مناسب می باشند. به علاوه در ساخت این پلیت ها از تیتانیوم کلاس 2 استفاده می شود که توانایی تحمل نیروهای ارتودنسی را دارند ولی در عین حال به راحتی برای قرار دادن در کانتور استخوان خم می شوند.

شکل 2-20 یک نمونه از پلیت انکور نوع T را نشان می دهد. این پلیت از 3 بخش تشکیل شده است: سر، بازو و بدنه. سر مینی پلیت در داخل دهان دیده می شود اما بیرون از دنتیشن قرار می گیرد تا ممانعتی برای حرکت دندان ها ایجاد نکند. سر مینی پلیت دارای سه هوک برای اعمال نیروی ارتودنسی می باشد. در صورت نیاز می توان هوک های اول و دوم را برید و از پلیت جدا کرد. بخش سر پلیت دارای دو نوع متفاوت می باشد که تفاوت آن ها در جهت هوک ها می باشد و با توجه به حرکت دندانی مورد نظر از یکی از این پلیت ها استفاده می شود.

بازوی پلیت transmucosal می باشد و دارای سه طول: کوتاه (10.5 میلی متر)، متوسط (13.5 میلی متر) و بلند (16.5 میلی متر) می باشند که با توجه به تفاوت های مورفولوژیک افراد و حرکت دندانی مورد نظر از آن ها استفاده خواهد شد. (شکل 3-20)

بدنه مینی پلیت به صورت subperiosteally قرار می گیرد. سه نوع ساده آن وجود دارد: T، Y، و I. این تفاوت ها اجازه می دهد جراح بتواند بهترین مینی پلیت را متناسب با کانتور استخوان انتخاب کند.

بعلاوه، سطح متصل به استخوان سند بلاست شده است (شکل 4-20) تا osseointegration راحت تر انجام شود. سطوح دیگر مانند آینه صیقلی می شوند تا به راحتی وارد بافت نرم شوند و پلاک روی آن ها قابل کنترل باشد تا از عفونت جلوگیری شود.

 لینک دانلود سیستم انکوریج اسکلتی فصل 20 انتشارات آرتین طب