تصحیح مال اکلوژن کلاس II با دستگاه ثابت فصل 13 قسمت 5

با این حال تغییرات دندانی که شامل حرکت مزیالی و اکستروژن مولرهای پایین بودند، ثبات بسیار زیادی داشتند. حرکت مزیالی مولر پایین حین فاز دستگاه  TFBC هیچ تغییری در مراحل خاتمه ی درمان ارتودنسی نشان نداد. اکستروژن مولرهای پایین که ناشی از گشتاور ساعتگرد اعمال شده با دستگاه بود، نیز به طور مشابهی باثبات بوده و در فاز خاتمه ی درمان ارتودنسی ریلاپس نکرد. این امر ناشی از جهت مزیالی و روبه بالای رویش طبیعی دندانهای پایین است؛ هم چنین بیماران کلاس II تحت درمان در حال رشد بوده و ممکن است دندانهای آنها به درون فضای رشدی بین فکی روییده باشند.

بنابرین اثرات دندانی قوس ماگزیلا که شامل حرکت دیستالی و اینتروژن مولرهای بالا و cant پلان اکلوزال بود بی ثبات بوده و در تصحیح کلی اورجت نقشی نداشتند؛ در حالیکه حرکت مزیالی و اکستروژن مولرهای پایین تحت اثر دستگاه TFBC، اثرات باثباتی بوده و در تصحیح کلی رابطه ی کلاس II مشارکت داشتند.

ANB (درجه)، نقطه ی A – نازیون – نقطه ی B؛ CoA-CoGn (میلیمتر)، رشد افتراقی فکین، کندیلیون به نقطه ی A – کندیلیون به گناتیون؛ Occ-Sh (درجه)، زاویه ی پلان اکلوزال با sella horizontal ( پلانی که در نقطه ی نازیون به میزان 7 درجه بالاتر از پلان سلّا-نازیون ساخته می شود)؛ Overjet (میلیمتر)، میزان اورجتی که از لبه ی انسیزال ثنایای ماگزیلا تا لبیالی ترین سطح ثنایای مندیبل اندازه گرفته می شود؛ SNA (درجه)، سلّا-نازیون و نقطه ی A؛ SNB (درجه)، سلّا-نازیون و نقطه ی B؛ SN-GoGn (درجه)، سلّا-نازیون با پلان مندیبولار (گونیون-گناتیون).

اندازه گیری های خطی که علامت منفی (-) دارند معادل حرکات دیستالی، رو به عقب، یا اینتروزیوی نسبت به خط رفرنس مناسب می باشند، درحالیکه یک میزان مثبت (+) نشان دهنده ی حرکت رو به جلو، مزیالی یا اکستروزیو است.

اندازه گیری های خطی که علامت منفی (-) دارند معادل حرکات دیستالی، رو به عقب، یا اینتروزیوی نسبت به خط رفرنس مناسب می باشند، درحالیکه یک میزان مثبت (+) نشان دهنده ی حرکت رو به جلو، مزیالی یا اکستروزیو است.

اثرات دراز مدت درمان با دستگاه TFBC

نگهداری تصحیح ارتودنتیک هر نوع مال اکلوژنی، یک چالش به شمار می رود. بر طبق گزارشات، ریلاپس درمان ارتودنسی، مشکل شایعی است.⁵⁴ بنابرین ارزیابی نتایج دراز مدت هر نوع FFA در تعیین اثرگذاری و کارایی چنین دستگاه هایی در اصلاح رابطه کلاس II کمک می کند. Pancherz ⁵⁵، retention دراز مدت مرتبط با دستگاه rigid Herbst را مورد مطالعه قرار داد و نتیجه گرفت که می توان بیشتر ریلاپس ها را به تغییرات دندانی یا روابط اکلوزال بی ثباتی نسبت داد که در انتهای درمان با چنین دستگاه هایی ایجاد می شوند.

23 بیمار بدون کشیدن دندان که دارای مال اکلوژن کلاس II، Division 1 بودند، در مطالعه ای از اثرات دراز مدت دستگاه TFBC شرکت کردند. میانگین سن آنها در آغاز درمان 1.24±12.01 سال بود و تحت درمان با دستگاه TFBC قرار گرفته و حداقل به مدت 2 سال بعد از برداشتن دستگاه نیز تحت نظر قرار گرفتند؛ به نحوی که در سه نقطه ی زمانی، تصاویر لترال سفالوگرام از آنها تهیه شد: قبل از درمان ارتودنتیک (T1)، در زمان تکمیل درمان (T2)، و حداقل 2 سال بعد از برداشتن تمام دستگاه های ثابت (T3) (تصویر 20-13).

از بعد اسکلتی، اثر هدگیری ناچیزی بر روی ماگزیلا مشاهده شد که با کاهش زاویه ی سلّا-نازیون با نقطه ی A (SNA) حین کل درمان همراه بود (تصویر 21-13). در ارزیابی از retention، هیچ تغییری در زاویه ی SNA وجود نداشت. در مندیبل نیز افزایش ناچیزی در زاویه ی سلّا-نازیون با نقطه ی B (SNB) روی داد که حین فاز retention تغییر چندانی نکرد. با این وجود، زاویه افتراقی بین نقطه ی A، نازیون و نقطه ی B (ANB) در کل دوره ی درمان قابل ملاحظه بوده و در فاز retention دچار کاهش قابل توجهی نشد. رشد افتراقی فک ها، {فاصله ی کندیلیون تا گناتیون (CoGn) – فاصله ی کندیلیون تا نقطه ی A (CoA) } حین کل دوره ی درمان قابل ملاحظه بوده و افزایش ناچیزی نیز در فاز retention داشت. در ارزیابی کلی، پلان اکلوزال کاهشی به میزان 2.4- درجه نشان داده و در فاز retention نیز باز به میزان 1.62- درجه دیگر کاهش یافت.

طی درمان کلی میزان اورجت، از بعد دندانی، و طبق سوپرایمپوزیشن های ناحیه ای برای ماگزیلا و مندیبل (تصویر 22-13)، به میزان 4.65- میلیمتر کاهش یافته و در فاز retention نیز همراه با افزایش اندک 0.22 میلیمتری، ثابت باقی مانده بود. ثنایاهای بالا در انتهای درمان به میزان 0.3 میلیمتر مزیالی شده و در ارزیابی از فاز retention نیز 0.5 میلیمتر دیگر در جهت مزیال حرکت کردند. هم دندانهای مولر بالا و هم پایین حین ارزیابی تغییرات کلی درمان، در جهت مزیال حرکت کرده و اکسترود شده بودند. در ارزیابی از فاز retention، مولر بالا به میزان بیشتری مزیالی و اکسترود شده بود؛ در حالیکه، میزان حرکت قدامی و اکستروژن مولر پایین قابل صرف نظر کردن بود. ثنایاهای پایین در کل درمان به میزان 2.8 میلیمتر و 6.98 درجه flare شده و در فاز retention، به میزان 0.1 میلیمتر و 1.13 درجه ریلاپس کرده بودند و به این ترتیب تمایل به ریلاپس اندکی نشان دادند. تنها تفاوت قابل ملاحظه ای که در نتایج نیم رخ بافت نرم مشاهده شد، رتروژن لب بالا حین کل درمان بود که در فاز retention باز هم بیشتر به عقب رفت. می توان این امر را به اثر هدگیری بر روی ماگزیلا، یا این واقعیت نسبت داد که خطوط رفرنس بافت نرم بینی و چانه می توانند با رشد به قدام حرکت نموده و منجر به عقبتر به نظر رسیدن لب بالا در مقایسه با آنها شوند.

نقطه ی A – نازیون – نقطه ی B؛ CoA-CoGn (میلیمتر)، رشد افتراقی فکین، کندیلیون به نقطه ی A – کندیلیون به گناتیون؛ Occ-Sh (درجه)، زاویه ی پلان اکلوزال با sella horizontal ( پلانی که در نقطه ی نازیون به میزان 7 درجه بالاتر از پلان سلّا-نازیون ساخته می شود)؛ PP-SN (درجه)، پلان پالاتال با سلّا-نازیون؛ SNA (درجه)، سلّا-نازیون و نقطه ی A؛ SNB (درجه)، سلّا-نازیون و نقطه ی B؛ SN-GoGn (درجه)، سلّا-نازیون با پلان مندیبولار (گونیون-گناتیون).

گزارشهای موردی

سه گزارش موردی زیر کارایی دستگاه TFBC را در اصلاح دراز مدت ناهنجاری کلاس II ، نشان می دهند (تصاویر 24-13 تا 35-13 و جدول 4-13 را ببینید).

لینک دانلودتصحیح مال اکلوژن کلاس II با دستگاه ثابت فصل 13 قسمت 5 انتشارات آرتین طب