به خاطر بسپارید که نسبت MC/MF مسئول بهینه کردن کیفیت حرکت کانین است؛ در حالیکه این نیروی ارتودنسی اعمال شده است که باعث حرکت دیستالی واقعی می شود. با اتمام هر سه فاز حرکت، لوپ به طور کامل غیرفعال می شود. اکنون لوپ باید مجدداً فعال شده و باز کانین تحت همان حرکتی قرار گیرد که در بالا توصیف شد. گاه ممکن است یک کلنسین، برحسب موقعیت اولیه ی کانین، نخواهد که دندان هر سه فاز حرکت دیستالی را طی کند. برای مثال در قوس های دچار کراودینگ، کانین اغلب دارای tip مزیالی بوده و یک upright کردن ساده برای بستن فضای extraction کافی است (تصویر 10-6). بنابرین، می توان فنر را پس از تکمیل فاز I برداشت.
رترکشن ثنایا نیز به شیوه ی مشابهی در درمان ارتودنسی صورت می گیرد. با این وجود، از نقطه نظر انکورج، نیاز کمتری بر دندان های خلفی یا واحد انکورج وجود دارد. این امر تا حد زیادی ناشی از ماهیت حرکت مطلوب در مورد ثنایا است. معمولاً ثنایا در بستن فضای extraction باید تنها تحت tipping ، با حداقل translation و تنها در موارد نادری root uprighting قرار بگیرند. از نظر مکانیکی به آن معنا است که یک گشتاور بزرگ (MC) بر روی واحد انکورج/خلفی قرار داده و گشتاور بسیار کمتری بر روی ثنایا در نظر گرفته می شود. بنابرین در بستن فضای extraction با retractکردن ثنایا، عموماً فاز یک برای تکمیل پروسه ی بستن فضا کافی است. در ارتباط با مکانیک لوپ ها، باید گشتاور بیشتری (MC) در واحد خلفی ایجاد شود (MCp ˃˃˃ MCa). می توان به آسانی با هر یک از روشهایی که تا کنون توضیح داده شده اند به این امر دست یافت؛ اما شایعترین و آسانترین روش، قرار دادن offset لوپ است (تصاویر 11-6 و 12-6). در این مورد، offset به بخش خلفی نزدیکتر خواهد بود. گشتاورها و نیروهای ایجاد شده نیز از قواعد V-bends تبعیت می کنند که در فصل 4 توضیح داده شده است.
تصویر 11-6 یک لوپ mushroom برای en masse retraction ثنایا و کانین. به قراردهی offset لوپ برای حفظ انکورج قسمت خلفی توجه نمایید. A-C، در آغاز رترکشن. D-F، بعد از بستن فضا.
تصویر 6-12 مکانیک های رترکشن ثنایاها (tipping ساده). از آنجا که MF>>>MC، ریشه حداقل حرکت را داشته و بیشتر حرکت تاج روی می دهد. دقت کنید که لوپ در سمت قسمت خلفی قرار گرفته تا نسبت به قسمت قدامی گشتاور بزرگتری بر روی آن ایجاد کند (MCp>>>MCa)
از نقطه نظر تئوری، مکانیک های segmental ، احتمالاً موثرترین روش حرکت دندان هستند. با این وجود از آنجا که مکانیک های segmental بیش از حد به مهارت کلنسین در ساخت، قراردهی، خم های Preactivation، فعال سازی لوپ و غیره وابسته اند، بسیار technique sensitive هستند. بنابرین کلنسین باید حین کاربرد این روش بسیار مراقب باشد. از طرف دیگر مکانیک های sliding، کمتر حساس به تکنیک هستند اما از همان قوانینی تبعیت می کنند که در بالا در مورد بستن فضا گفته شد.
از زمان معرفی Andrews straight-wire appliance، یک تغییر پارادایم تدریجی از مکانیک های closing loop به سمت مکانیک های sliding روی داد. هدف ساده است: ایجاد یک سیستم نیرو که به نحو موثری عمل نموده و بازه ی زمان درمان ارتودنسی را کوتاه کند. مکانیک های sliding، به دستیابی به کنترل بیشتر حین بستن فضا کمک نموده (یعنی کاهش اثرات سوء هم چون tipping و rotation) و باعث افزایش راحتی بیمار، و ممانعت از اعمال نیروی بیش از حد می گردند.
تعریف مکانیک های sliding، اعمال نیرو بین دو دندان با دو بخش از دندانها است به نحوی که دندان ها روی یک سیم مستقیم که بین براکت ها قرار گرفته حرکت کرده یا بلغزند تا میزان قابل توجهی اصطکاک بین سیم و سطوح براکت ارتودنسی ایجاد شود. اما در مکانیک closing loop، لوپ فعال شده نیرو را تنها در سطح براکت اعمال نموده و کنترل از طریق تولید گشتاور (از راه خم های preactivation) فراهم می شود؛ در حالیکه در مکانیک های sliding، نیروهای رترکشن می توانند به هرارتفاعی روی power arm منتقل شده و دندان را در جهتی از پیش تعیین شده حرکت دهند (tipping کنترل شده، translation).
دو روش برای بستن فضای extraction مورد استفاده قرار می گیرند. روش اول یک traction دو مرحله است که شامل رترکشن کانین ها و متعاقب آن رترکشن ثنایا است. روش دوم یک “en mass retraction” است که شامل رترکشن 6 دندانی قدامی می شود.
یک آرچ وایر به هم پیوسته، براکت های ثابت ارتودنسی بر سطوح دندانی را درگیر می کند. مخصوصاً سیم درون براکت متصل بر سطح کانین که در نواحی دندانی مجاور خلفی و شاید قدامی ساپورت می شود، برای هدایت دندان حین جابه جایی دیستالی آن به کار می رود.
برای آغاز، بیایید فرض کنیم که دندانها تا حدی که آرچ وایر انتخابی بتواند به طور passive در slot براکت ها قرار گیرد، level و align شده اند. روش مورد استفاده برای فراهم آوردن نیروی دیستالی معمولاً استفاده از یک فنر یا یک عامل الاستومریک ( مثل module، chain، O-ring، یا یک tied thread) است. حرکت ارتودنتیک دندان، ناشی از اعمال یک نیرو بر تاج ،و تداوم آن تا بازه ی محدودی از زمان است. این نکته حائز اهمیت است که این نیروی دیستال کننده، معمولاً در صورت به کاربری یک عامل الاستومریک، با گذر زمان کاهش می یابد.
برای فهم آسان جزئیات دخیل در این پروسه ی به نظر آرام و مداوم، آن را به چهار قسمت متمایز تقسیم نموده ایم. آغاز و انتهای هر فاز با چهار نمای آنی از مکانیک های دخیل، تعریف می شوند. هر فاز، معرف یک الگوی حرکت اختصاصی است که از سه تای دیگر متمایز می گردد. هر قسمت تصویر 13-6، یک زمان خاص در حین پروسه ی رترکشن را نشان می دهد. سیستم نیروی نشان داده شده، بر روی کانین (نه توسط آن) اعمال می شود، هم چنین نمادهای به کار رفته برای نیرو و کوپل اعمال شده، به طور ناقصی پتانسیل جابه جا کنندگی آنها را نشان می دهد.
لینک دانلود اساس بیومکانیک بستن فضای Extraction قسمت5 انتشارات آرتین طب
واترجت دندان که به عنوان نخ دندان آبی نیز شناخته می شود، وسیله ای است…
اسپری دندان درد، محصولی برای تسکین سریع درد دندان است. این اسپری حاوی مواد بی…
برخی از افراد با وجود ناهنجاری های فک و دندان برای درمان ارتودنسی اقدام نمی…
دندان عقل آخرین دندانی است که رویش کرده و در برخی مواقع نیز به صورت…
اورینگ (O-ring) ارتودنسی کش کوچکی است که به دور براکت ارتودنسی پیچیده شده و وظیفه…
یکی از نگرانی های افراد قبل از اقدام برای ارتودنسی دندان، حساسیت و واکنش آلرژیک…