اهمیت انکوریج در ارتودنسی را می توان توسط یک جمله معروف از فیلسوف معروف یونانی ارشمیدس نشان داد: ” نقطه اتکایی به من بدهید، من زمین را از جا بلند خواهم کرد”. انکوریج را همچنین می توان توسط قانون سوم نیوتن توضیح داد که برای هر عمل، عکس العملى وجود دارد که مقدار آن مساوی عمل و جهت عکس آن است.
آماده کردن انکوریج بخش مهمی از درمان ارتودنسی می باشد. موفقیت درمان معمولا به مقدار زیادی به روش انکوریج مورد استفاده در بیمار بستگی دارد. هنگام آماده کردن انکوریج متخصص ارتودنسی می بایست واقع بین باشد و انتظار از دست دادن مقداری از انکوریج را داشته باشد. از دست دادن انکوریج می تواند به علت ایجاد انکوریج نامناسب و یا عدم همکاری بیمار باشد. در حقیقت حرکت دندانی مورد نیاز نوع انکوریج را مشخص می کند. معمولا در درمان ارتودنسی نیاز به ماکزیمم انکوریج می باشد که توسط دستگاه های خارج دهانی به دست می آید. نوجوانان و بزرگسالان معمولا تمایلی به استفاده از دستگاه های خارج دهانی ندارند. به همین علت محققین روش های جایگزینی را برای دستیابی به ماکزیمم انکوریج طراحی کرده اند.
انکوریج stationary بدین معناست که واحد انکوریج هنگام وارد آمدن نیرو های ارتودنسی ثابت می ماند و حرکت نمی کند. پیشرفت های اخیر در ایمپلنتولوژی به متخصصین اجازه داده است بدون استفاده از دستگاه های خارج دهانی به انکوریج stationary دست یابند. ایمپلنت هایی که برای انکوریج استفاده می شوند به osseointegrated و nonosseointegrated تقسیم می شوند. ایمپلنت های مرسوم دندانی و ایمپلنت های پالاتال جزء دسته osseointegrated و مینی اسکرو ها (Miniscrew)، میکرو اسکروها (microscrew)، و پلیت های جراحی جزء دسته nonosseointegrated تلقی می شوند. هرچند گاهی اوقات این دو مفهوم با هم اشتباه می شوند.
معمولا بیماران ارتودنسی فاقد فضای کافی برای قرار دادن ایمپلنت می باشند. بنابراین اخیرا روش های متعددی برای استفاده به عنوان انکورج استخوانی آزمایش شده اند، مانند: پیچ های کروم-کوبالت (Vitallium)، ایمپلنت های vitreous carbon ، ایمپلنت های bioglass-coated aluminum oxide، پیچ ها و پلیت های استن لس استیل،ایمپلنت های Branemark، ایمپلنت های retromolar، onplant ها، وایرهای zygomatic، دندان های انکیلوز شده، ایمپلنت های پالاتال، مینی پلیت ها، و مینی اسکرو ها. در بین این روش ها، مینی پلیت های زایگوماتیک (Zygomatic) و سمفیس (Symphyseal) دارای اهمیت خاصی می باشند زیرا در سالیان اخیر به طور گسترده استفاده شده اند و تحقیقات زیادی بر روی آن ها صورت گرفته است.
در این فصل استفاده کلینیکی از ایمپلنت های مختلف در درمان مال اکلوژن های مختلف توضیح داده می شود. با اینکه در تمامی بیماران می توان از ایمپلنت های ارتودنسی استفاده کرد اما بهتر است تنها در بیمارانی استفاده شوند که نتایج درمانی استفاده از ایمپلنت مطلوب تر از روشهای بیومکانیکی مرسوم و یا جراحی می باشد. در غیر اینصورت ممکن است اخلاق پزشکی به درستی رعایت نشده باشد. بنابراین درمان های عنوان شده در این فصل با روش های مرسوم مقایسه شده اند و مزایا، معایب و ثبات درمان طولانی مدت هر کدام بررسی شده است.
محل های آناتومیک قرار دادن ایمپلنت
در بیمارانی که دارای چندین دندان غایب می باشند قرار دادن ایمپلنت در ابتدای درمان روش مناسبی می باشد. از این ایمپلنت ها در ابتدای درمان به عنوان انکور و پس از درمان ارتودنسی به عنوان اباتمنت (abutment) استفاده می شود. در اینگونه بیماران پیش از شروع درمان ارتودنسی ایمپلنت ها می بایست به دقت در محل قرار گیرند تا پس از اتمام حرکت دادن دندان ها بتوان به عنوان اباتمنت از آن ها استفاده کرد. در این گونه بیماران طرح درمان توسط یک تیم پزشکی شامل متخصص پروتز، ارتودنتیست، و جراح فک و صورت برنامه ریزی می شود.
در بیمارانی که فاقد دندان غایب می باشند از ایمپلنت تنها برای انکوریج استفاده می شود. این ایمپلنت ها را می توان در استخوان nonalveolar قرار داد و پس از درمان خارج کرد.
پیش از انتخاب محل قرار دادن ایمپلنت های nonalveolar معیارهای متعددی را می بایست ارزیابی کرد:
- محل قرار دادن ایمپلنت می بایست طوری باشد که بتوان از آنجا به عنوان انکوریج مستقیم و یا غیرمستقیم استفاده کرد.
- می بایست احتیاط شود ریشه، اعصاب و رگ ها صدمه نخورند.
- محل قرار دادن ایمپلنت می بایست دارای عمق و قطر کافی استخوان باشد.
- قسمت های دارای استخوان کورتیکال مناسب تر می باشند زیرا ثبات اولیه ایمپلنت بیشتر می باشد.
کام سخت، ناحیه retromolar مندیبل، بخش تحتانی باترس زایگوما، سمفیس، و بخش لیبیال یا باکال استخوان interradicular معمولا محل های مورد انتخاب برای قرار دادن ایمپلنت می باشند.
ایمپلنت های پالاتال
مدت زیادی است که در ارتودنسی از کام سخت به عنوان محلی برای انکوریج استفاده می شود. Nance button، که یک دستگاه انکوریج متداول می باشد، برای انکوریج متوسط انتخاب مناسبی است اما در مواقعی که نیاز به ماکزیمم انکوریج است دستگاه مناسبی نیست. کام سخت به راحتی توسط جراح قابل دسترسی است و شرایط peri-implant بسیار خوبی دارد. در بسیاری از دستگاه های ارتودنسی می توان از ایمپلنت های osseointegrated که در کام سخت قرار داده می شوند برای تقویت انکوریج استفاده کرد.
محدودیت های آناتومیک در قرار دادن ایمپلنت در ناحیه پالاتال
قطر استخوان برای قرار دادن ایمپلنت:
درز میانی کام (midpalatal suture)، ناحیه کناری درز کام، و ناحیه انسیزورها دارای بیشترین ارتفاع استخوان در کام سخت می باشند. در یک مطالعه انجام شده توسط Gahleitner و همکاران میانگین ارتفاع استخوان پالاتال 5.01 میلی متر با دامنه 0 الی 16.9 میلی متر گزارش شد. بیشترین ارتفاع پالاتال 6.17 میلی متر بود که از 6 میلی متری پشت کانال ثنایایی (incisive) اندازه گیری شده بود. Henriksen و همکاران35 گزارش کردند که استخوان موجود برای ایمپلنت های midsagittal، 1.6 ± 4.3 می باشد. حداقل قطر استخوان مورد نیاز برای قرار دادن ایمپلنت پالاتال 4 میلی متر می باشد. این یافته ها نشان داد که استخوان کافی برای osseointegration ایمپلنت های 4 میلی متری وجود دارد؛ و در استفاده از ایمپلنت های 6 میلی متری می بایست احتیاط شود.
لینک دانلود کاهش محدودیت های رسیدن به زیبایی مطلوب توسط انکوریج اسکلتی فصل19 انتشارات آرتین طب