فرایند چسباندن بریس ارتودنسی به دندان ها را باندینگ ارتودنسی می نامند. روش های باندینگ طی سال های متمادی و در پی معرفی مواد جدید، تغییرات چشمگیری داشته است و امروزه چسباندن موثر و مستقیم بریس به مینای دندان را ممکن ساخته است.
بریس را می توان اصلی ترین ابزار در ارتودنسی به شمار آورد. این ابزار از دو جزء اصلی براکت و سیم تشکیل شده است. براکت قطعات مربعی شکلی هستند که در قسمت جلویی دندان و برای نگه داشتن سیم به کار می روند. باندینگ ارتودنسی در واقع برای چسباندن این قطعات فلزی مربعی به دندان استفاده می شود.
روش متداول باندینگ در سال های گذشته به گونه ای بود که متخصص ارتودنسی، بند یا حلقه را دور هر دندان پیچیده و اقدام به تثبیت دندان ها می کرد. این روش با وجود استحکام، از نظر زیبایی مورد پسند نبود چرا که بخش زیادی از فلز را در معرض دید قرار می داد.
باندینگ در مراحل درمان ارتودنسی، به وسیله چسبی چند لایه با ضخامت نازک انجام می شود که چسبندگی بریس به دندان را تامین می کند. در حال حاضر دو روش باندینگ مستقیم و غیر مستقیم به وسیله نور یا مواد شیمیایی انجام می شود که در صورت تسلط دندانپزشک و تخصص وی در ارتودنسی، چسبندگی قابل توجه و مناسب بریس و براکت به دندان را ایجاد می کند.
تکنیک باندینگ ارتودنسی غیر مستقیم
در روش باندینگ ارتودنسی غیر مستقیم، به جای قرار دادن مستقیم براکت ها بر روی سطح دندانی، براکت در ابتدا بر روی یک مدل گچی دندان قرار گرفته و سپس بریس ها به روی دندان بیمار منتقل می شوند. در واقع مدل گچی، به عنوان نمونه دندان واقعی بیمار عمل کرده و براکت ها قبل از انتقال به دهان بیمار، بر روی این مدل سوار می شوند.
روش باندینگ مستقیم، مدت زمان قرار دادن بریس بر روی دندان ها را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. چراکه بریس ها قبلا بر روی مدل گچی دندانی جایگذاری شده و نیاز به قرار دادن تک به تک آنها بر روی هر دندان، رفع می شود.
از مزایای مهم این روش می توان به کاهش زمان باندینگ ارتودنسی و کاهش مدت استفاده از رترکتور ها برای باز ماندن دهان بیمار، اشاره کرد. همچنین در این روش، احتمال شل شدن براکت ها نیز کاهش می یابد.
از سوی دیگر، با اینکه این روش مراجعات و زمان درمان بیماران را کوتاه تر می کند اما، افزایش احتمال جا به جایی براکت ها و تغییر مکان آن ها در این روش، به عنوان یک نقص مطرح می شود.
تکنیک باندینگ ارتودنسی مستقیم
در روش باندینگ ارتودنسی مستقیم، براکت ها به طور مستقیم و تک تک بر روی مینای هر یک از دندان ها قرار می گیرند. این روش زمان بیشتری را نسبت به روش باندینگ غیر مستقیم نیاز دارد.
مهمترین مزیت باندینگ مستقیم، اطمینان بیشتر از نحوه مناسب چسبندگی و قرار گرفتن براکت ها بر روی دندان است. چراکه مدل گچی مطرح نبوده و مستقیما روی دندان واقعی کار می شود. همچنین متخصص ارتودنسی، هر یک از دندان ها را به دقت بررسی کرده و بر اساس موقعیت ریشه، تاج دندان و استحکام مینا، براکت را روی دندان می چسباند.
همانطور که پیش بینی می شود، باز ماندن دهان به وسیله رترکتور برای مدت زمان طولانی تر هم از جهت تحمل بیمار و هم خستگی متخصص ارتودنسی، نقص عمده این روش محسوب می شود.
مراحل باندینگ ارتودنسی
باندینگ در ارتودنسی از مراحل مختلفی تشکیل می شود که به ترتیب شامل مراحل زیر است:
- پولیش دندان با خمیر مخصوص و بدون طعم
- خشک شدن دندان ها با استفاده از رترکتور برای جدا شدن لب ها از دندان ها
- استفاده از ژل اسیدی کاندیشنر روی سطح دندان برای از بین بردن لایه های اضافی
- پاک کردن ژل و شست و شوی دندان ها
- قرار دادن پرایمر بر روی دندان ها
- قرار دادن سیمان باندینگ ارتودنسی بر سطح پشتی بریس
- قرار دادن بریس بر روی دندان ها
- جایگذاری براکت
- پاک کردن باقی مانده سیمان باندینگ
- سفت کردن سیمان بوسیله نور یا مواد شیمیایی
- برداشت رترکتور و قرار دادن سیم ها
پس از اتمام مراحل ذکر شده باندینگ ارتودنسی، دهان کاملا خشک می شود. خشکی لب ها و گونه ها در طی انجام باندینگ خصوصا در روش باندینگ مستقیم، می تواند آزاردهنده باشد اما پس از اتمام، با شست و شو و توصیه های پزشک، به سرعت بهبود می یابد و عوارض ماندگاری ندارد.
لازم به ذکر است که باندینگ ارتودنسی، کاملا بدون درد است.