مال اکلوژن در ارتودنسی چیست

مال اکلوژن در ارتودنسی جایگاه ویژه ای دارد و عمده علل مراجعات جهت درمان ارتودنسی را به خود اختصاص می دهد. طبق موقعیت آناتومیکی طبیعی دهان و دندان که اکلوژن نامیده می شود، سطح داخلی دندان های موجود در فک بالا باید روی سطح خارجی دندان های فک پایین قرار گرفته و آنها را پوشش دهد. دندان های مولر فک بالا و پایین نیز باید به طور کامل روی یکدیگر قرار بگیرند. هر گونه اختلال و ناهنجاری فک در این وضعیت طبیعی آناتومیکی دندان ها را، مال اکلوژن می نامند.

همچنین موارد شدید مال اکلوژن در صورت عدم درمان ارتودنسی، می تواند درد های دندان و فک، مشکلات جویدن و بلع غذا، اختلالات تکلم و حتی مشکلات تنفسی را در پی داشته باشد.

علل وقوع مال اکلوژن

این عارضه عمدتا در پی عوامل ارثی اتفاق می افتد. هرچند، نقش محیط و اختلالات اکتسابی نیز در وقوع این حالت غیر قابل انکار می باشد.

پوسیدگی دندان های شیری، از دست دادن پیش از موعد دندان های شیری، ضربات، عادات نامناسب مانند مکیدن انگشت، التهاب و عفونت های شدید در زمان جایگزینی دندان های دائمی و عدم رعایت نکات بهداشتی دهان و دندان، از جمله عوامل محیطی هستند که می توانند منجر به مال اکلوژن دندان شوند.

در پی عدم درمان به موقع مال اکلوژن های دندانی، عوارضی چون پوسیدگی دندان ها، مشکلات لثه و نیز ناهنجاری های استخوان فک و صورت، محتمل تلقی می شوند.

انواع مال اکلوژن در ارتودنسی

مال اکلوژن نوع 1: در این سطح از بی نظمی های دندانی که شایع ترین نوع تلقی می شوند،که فکین در جای مناسب واقع شده اند ولی  دندان های فک بالا و پایین با اختلاف جزیی  روی یکدیگر قرار می گیرند که ممکن است عوارض خفیفی همچون افزایش فواصل بین دندانی و یا افزایش تراکم دندانی و همچنین رشد بیش از حد یک یا چند دندان مشاهده می شود.

مال اکلوژن نوع 2: در افرادی که فک کوچکی دارند، یا دندان های فک پایین از حالت طبیعی عقب تر می رود و یا دندان های فک بالا بیش از معمول جلو می آیند. در این عارضه یا فک پایین بیش از حد به سمت عقب متمایل می شود.و یا فک بالا بیش از حد به سمت جلو تمایل دارد.

مال اکلوژن نوع 3: این کلاس از مال اکلوژن، در افراد دارای فک پایین بزرگ یا فک بالای کوچک مشاهده می شود. در این حالت فک بالا عقب تر از حالت نرمال قرار می گیرد.

اپن بایت و دیپ بایت دو نوع دیگر از مال اکلوژن های دندانی هستند که به ترتیب در اثر رشد عمودی زیاد و یا کمبود رشد عمودی فکین ایجاد می شود.

درمان مال اکلوژن در ارتودنسی

بسیاری از بی نظمی های دندان به اندازه ای جدی نیستند که نیاز به درمان در آنها احساس شود. اما، در مواردی که مشکلات دندانی منجر به عوارض بالینی شوند و یا از نظر زیبایی فرد را دچار نارضایتی کنند، درمان مال اکلوژن در ارتودنسی مطرح می شود.

متخصص ارتودنسی، بسته به نوع مال اکلوژن و میزان آن، درمان های تخصصی ارتودنسی و یا ارتودنسی جراحی را برای بیماران در نظر می گیرد. از جمله این درمان ها می توان به براکت گذاری برای برگرداندن دندان ها به جایگاه طبیعی، حذف یک یا چند دندان در صورت بی نظمی شدید، کوتاه کردن دندان ها در صورت رشد بیش از حد و یا در موارد شدیدتر؛ جراحی فک و صورت به همراه ارتودنسی، اشاره کرد.

با درمان نتیجه بخش مال اکلوژن در ارتودنسی، فشار مضاعف وارد شده به دندان ها برطرف شده و علایم بالینی ناشی از این فشار از قبیل درد یا اختلالات حرکتی فک ها برطرف می شود.

علاوه بر آن، ظاهر دندان ها بهبود یافته و خطر پوسیدگی دندان و بیماری های دهان نیز کاهش می یابد.

زمان تشخیص عارضه و اقدام سریع به درمان مال اکلوژن در ارتودنسی، تاثیر بسزایی در کسب نتیجه مناسب پس از درمان دارد. متخصصان ارتودنسی، بهترین زمان شروع درمان را دوران کودکی می دانند. چرا که استخوان ها نرم و در حال رشد بوده و دندان ها به راحتی در فک جا به جا می شوند.

طول درمان مال اکلوژن در ارتودنسی بسیار متغیر و وابسته به شدت عارضه است اما معمولا بین یک سال تا 2 سال محاسبه می شود.